Θεραπεία του LGS - Lennox

Το LGS είναι μια χρόνια και περίπλοκη αναπτυξιακή και επιληπτική εγκεφαλοπάθεια, που σχετίζεται με αντοχή στη φαρμακευτική αγωγή. Είναι σημαντικό η θεραπεία να είναι εξατομικευμένη και να στοχεύει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής, εξισορροπώντας τον έλεγχο των επιληπτικών κρίσεων με τις ανεπιθύμητες ενέργειες.

• Εξάλειψη -έλεγχος των επιληπτικών κρίσεων με τις χειρότερες συνέπειες: των κρίσεων που προκαλούν πτώσεις.
• Μικρότερος αριθμός και χαμηλότερη ένταση του συνολικού αριθμού των επιληπτικών κρίσεων.
• Λιγότερες ημέρες χρήσης φαρμάκων διάσωσης (φάρμακα που χορηγούνται μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Σκοπός τους είναι να σταματήσουν γρήγορα τις επιληπτικές κρίσεις για να αποτρέψουν την εμφάνιση μιας επείγουσας κατάστασης, συνήθως της επιληπτικής κατάστασης).
• Απουσία επιληπτικής κατάστασης (status epilepticus).
• Αποφυγή επιθετικής πολυθεραπείας, με συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες ή προβλήματα ανοχής.
• Βελτιστοποίηση των γνωστικών και συμπεριφορικών πτυχών.
• Βελτίωση της προσοχής και των εκτελεστικών λειτουργιών.
• Μείωση/εξάλειψη του κινδύνου SUDEP.
• Συνολική βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών και των φροντιστών

Αν και όλες οι θεραπείες που χορηγούνται στο LGS είναι σχετικά αποτελεσματικές όσον αφορά τον έλεγχο των επιληπτικών κρίσεων, προς το παρόν δεν είναι εφικτή η πλήρης απαλλαγή από τις επιληπτικές κρίσεις.

Φαρμακευτική θεραπεία

Ένα θεμελιώδες μέρος βασίζεται στα αντικρισικά φάρμακα (ΑΚΦ). Εκτός από τα ΑΚΦ, λόγω του δύσκολου ελέγχου των επιληπτικών κρίσεων, αυτοί οι ασθενείς συχνά πρέπει να καταφεύγουν σε φαρμακευτική αγωγή διάσωσης.

Κετογονική δίαιτα:

Πρόκειται για μια συμπληρωματική θεραπεία στη φαρμακευτική αγωγή, η οποία είναι αποτελεσματική και καλά ανεκτή από τα άτομα με LGS, όχι μόνο από τα άτομα με άγνωστη αιτία της νόσου, αλλά και από τα άτομα με δομικές μεταβολές ως αιτία της νόσου. Εκτός από την αποτελεσματικότητα στη μείωση των επιληπτικών κρίσεων, βελτιώνει τη διάθεση, το επίπεδο εγρήγορσης και δραστηριότητας, την προσοχή και την κοινωνική αλληλεπίδραση. Αυτή η δίαιτα πρέπει να χρησιμοποιείται στα αρχικά στάδια της νόσου.

Από το 1994 έως το 2012, 71 παιδιά με LGS ακολούθησαν κετογονική δίαιτα στο νοσοκομείο Johns Hopkins στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 92% αυτών των παιδιών είχαν καθημερινές επιληπτικές κρίσεις (τονικές, ατονικές, άτυπες αφαιρέσεις και μυοκλονικές). Στους 6 μήνες, το 51% παρουσίασαν μείωση των επιληπτικών κρίσεων κατά 50% και το 23% πέτυχαν μείωση των επιληπτικών κρίσεων κατά 90%. Τα αποτελέσματα ήταν παρόμοια στους 12 μήνες. Η φαρμακευτική θεραπεία με ΑΚΦ (αντικρισικά φάρμακα) μπόρεσε να μειωθεί σε 32 παιδιά (45%). Αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η κετογονική δίαιτα μπορεί να είναι αποτελεσματική σε περίπου 50% των παιδιών με LGS.

Η κετογονική δίαιτα είναι πλούσια σε λιπαρά, χαμηλή σε υδατάνθρακες και έχει αρκετή πρωτεΐνη για την ανάπτυξη του παιδιού.

Ονομάζεται «κετογονική» επειδή οδηγεί στην παραγωγή κετονών στον οργανισμό. Οι κετόνες δημιουργούνται όταν ο οργανισμός χρησιμοποιεί λίπος ως πηγή ενέργειας αντί για υδατάνθρακες.

Η κετογονική δίαιτα πρέπει να συνταγογραφείται από γιατρό μαζί με διαιτολόγο ή διατροφολόγο. Τα παιδιά που βρίσκονται σε δίαιτα πρέπει να παρακολουθούνται στενά από την ομάδα γιατρών/διατροφολόγων, ώστε να την ακολουθούν και να λαμβάνουν τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά. Κατά γενικό κανόνα, η έναρξη αυτού του διαιτητικού σχήματος πραγματοποιείται υπό νοσηλεία, καθώς έτσι επιτρέπεται η καλύτερη ανίχνευση και θεραπεία πιθανών οξέων επιπλοκών και η επαρκής και σταδιακή εκπαίδευση των γονέων.

Παρόλο που η κετογονική δίαιτα χρησιμοποιείται από το 1970 για την αντιμετώπιση της επιληψίας, οι γιατροί δεν είναι σίγουροι για το πώς λειτουργεί η υψηλότερη συγκέντρωση κετονών στο αίμα. Ορισμένοι τύποι επιληπτικών κρίσεων φαίνεται να ανταποκρίνονται καλύτερα σε αυτό το είδος διατροφής από άλλους.

Στα μωρά που πρέπει να ακολουθήσουν κετογονική δίαιτα δίνεται ειδικό βρεφικό φαρμακευτικό παρασκεύασμα. Τα παιδιά που τρέφονται μέσω σωλήνα σίτισης μπορούν επίσης να χρησιμοποιήσουν ένα βρεφικό φαρμακευτικό παρασκεύασμα. Τα παιδιά ηλικίας 1 έως 3 ετών και τα μεγαλύτερα παιδιά μπορούν να ακολουθήσουν την κετογονική δίαιτα καταναλώνοντας τροφές που παρασκευάζονται με ειδικές συνταγές.

Σε λίγους μήνες θα γνωρίζετε εάν η κετογονική δίαιτα είναι αποτελεσματική για το παιδί σας. Εάν είναι αποτελεσματική, ο γιατρός σας μπορεί να συστήσει τη διακοπή της στο παιδί σας μετά από δύο χρόνια ελέγχου των επιληπτικών κρίσεων. Η διαδικασία της διακοπής διαρκεί αρκετούς μήνες προκειμένου να μην προκληθούν επιληπτικές κρίσεις.

Υπάρχουν άτομα που συνεχίζουν να ακολουθούν κετογονική διατροφή για χρόνια.

Η κετογονική δίαιτα ενδέχεται να έχει ανεπιθύμητες ενέργειες, αλλά ο κίνδυνος να είναι σοβαρές είναι χαμηλός. Οι πιο συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες είναι δυσκοιλιότητα, έμετος, κοιλιακό άλγος, έλλειψη ενέργειας, πείνα, αφυδάτωση, αυξημένη χοληστερόλη στο αίμα (υπερχοληστερολαιμία), ανεπάρκεια μεταλλικών στοιχείων, σχηματισμός πέτρας στους νεφρούς, μεταβολική οξέωση και μειωμένη ανάπτυξη. Η μη ευελιξία της και οι δυσκολίες στην τήρησή της, μπορεί να αντιπροσωπεύουν μια σημαντική αλλαγή στον τρόπο ζωής του ασθενούς που καθορίζει την παρακολούθησή του.

Τα αποτελέσματα της κετογονικής δίαιτας δεν επιτυγχάνονται γρήγορα ή εύκολα. Μια τόσο αυστηρή διατροφή μπορεί να είναι δύσκολο να τηρηθεί.

Για να βοηθήσετε το παιδί σας μπορείτε να κάνετε τα εξής:

• Να διατηρείτε τα τρόφιμα που δεν πρέπει να καταναλωθούν σε μέρη που δεν τα βλέπει και δεν τα φθάνει το παιδί.
• Να έχετε υποστήριξη από έναν γιατρό ή διαιτολόγο/διατροφολόγο.
• Βεβαιωθείτε ότι ολόκληρη η οικογένεια και οι άλλοι φροντιστές κατανοούν τη δίαιτα και βοηθούν το παιδί σας να την τηρήσει.
• Μιλήστε με τους δασκάλους και το προσωπικό του σχολείου του παιδιού σας, έτσι ώστε το παιδί σας να μπορεί να ακολουθεί τη διατροφή ενώ βρίσκεται στο σχολείο.
• Η τήρηση της κετογονικής δίαιτας απαιτεί τακτικές επισκέψεις παρακολούθησης στον γιατρό και τον διατροφολόγο σας. Φροντίστε να πηγαίνετε σε όλες τις επισκέψεις.

Σε πολλές οικογένειες, αυτή η προσπάθεια αποζημιώνεται με επίτευξη καλύτερου ελέγχου των επιληπτικών κρίσεων και μείωση της ανάγκης για χρήση φαρμάκων.

Μερικά παιδιά και έφηβοι δυσκολεύονται να ακολουθήσουν την κετογονική δίαιτα λόγω των περιορισμών που συνεπάγεται και επειδή χρειάζεται να καταναλώνουν περισσότερη πρωτεΐνη για να αναπτυχθούν. Η τροποποιημένη δίαιτα Atkins είναι μια λιγότερο περιοριστική εναλλακτική λύση που επιτρέπει στον ασθενή να παράγει κετόνες για τον έλεγχο των επιληπτικών κρίσεων. Μια άλλη επιλογή είναι η δίαιτα με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη. Εάν η κετογονική διατροφή είναι πολύ περιοριστική για το παιδί σας, μιλήστε με τον γιατρό και τον διατροφολόγο για να δείτε εάν είναι δυνατόν το παιδί σας να ακολουθήσει μια άλλη, λιγότερο αυστηρή δίαιτα για την οποία υπάρχουν ενδείξεις αποτελεσματικότητας και ανοχής στα άτομα με LGS.

Πρόκειται για μια μέθοδο κατά την οποία χρησιμοποιείται μια συσκευή που εμφυτεύεται στον ασθενή και η οποία μεταβάλλει τη νευρική δραστηριότητα μέσω ηλεκτρικών ώσεων που κατευθύνονται απευθείας σε ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου ή συγκεκριμένα νεύρα. Οι πιο συχνά χρησιμοποιούμενες μέθοδοι είναι η διέγερση του πνευμονογαστρικού νεύρου (VNS), η ανταποκρινόμενη νευροδιέγερση (RNS) και η εν τω βάθει εγκεφαλική διέγερση (DBS).

Στην ανταποκρινόμενη νευροδιέγερση (RNS), εμφυτεύεται στο κρανίο του ασθενούς μία συσκευή που ονομάζεται νευροδιεγέρτης η οποία τροφοδοτείται από μπαταρία. Ο νευροδιεγέρτης συνδέεται με λεπτά καλώδια που ονομάζονται οδηγοί, τα οποία ο χειρουργός τοποθετεί στην περιοχή ή στις περιοχές του εγκεφάλου του ασθενούς από τις οποίες προέρχονται οι επιληπτικές κρίσεις. Ο νευροδιεγέρτης παρακολουθεί την ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου του ασθενούς. Όταν αυτή η δραστηριότητα μπορεί να προκαλέσει επιληπτική κρίση, ο νευροδιεγέρτης εκπέμπει μια ηλεκτρική ώση μέσω των οδηγών η οποία μπορεί να σταματήσει την επιληπτική κρίση πριν αυτή εμφανιστεί.

Η εν τω βάθει διέγερση του εγκεφάλου (DBS) είναι μια διαδικασία κατά την οποία εμφυτεύονται ηλεκτρόδια σε ορισμένες θέσεις του εγκεφάλου, με πιο συχνή τον θάλαμο, για τη διέγερση ορισμένων εγκεφαλικών κυκλωμάτων με σκοπό τον έλεγχο των επιληπτικών κρίσεων.

Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, ο χειρουργός πραγματοποιεί δύο μικρές τομές. Η πρώτη προορίζεται για την εμφύτευση της γεννήτριας ηλεκτρικών ώσεων που ονομάζεται νευροδιεγέρτης στο πάνω αριστερό μέρος του θώρακα κάτω από το δέρμα και κοντά στην κλείδα. Αυτός λειτουργεί με μπαταρίες (όπως και ο βηματοδότης). Η δεύτερη τομή αφορά στο άνοιγμα μικρών οπών στο κρανίο με σκοπό την εισαγωγή λεπτών καλωδίων σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου. Τα καλώδια συνδέονται με τον νευροδιεγέρτη με μια προέκταση που περνά κάτω από το δέρμα του κεφαλιού και του αυχένα και καταλήγει στον θώρακα, όπου έχει εμφυτευτεί αυτή η συσκευή. Ο νευροδιεγέρτης είναι ρυθμισμένος ώστε να παράγει τις κατάλληλες ηλεκτρικές ώσεις για να εμποδίζει τη μη φυσιολογική βιοηλεκτρική δραστηριότητα και να ελέγχει τις επιληπτικές κρίσεις του ασθενούς.

Η χειρουργική επέμβαση μπορεί να αποτελεί άλλη μία θεραπευτική επιλογή για όσους έχουν φαρμακοανθεκτικό LGS. Ο τύπος της χειρουργικής επέμβασης θα εξαρτηθεί από την επιλογή του νευροχειρουργού με βάση διάφορους παράγοντες όπως ο τύπος των επιληπτικών κρίσεων, η εστία στον εγκέφαλο από την οποία προέρχονται καθώς και το τι προκαλεί τις επιληπτικές κρίσεις. Στα άτομα με LGS, πρέπει να ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι οι επιληπτικές κρίσεις δεν προέρχονται πάντα από την ίδια περιοχή του εγκεφάλου, αν και έχουν αναφερθεί περιπτώσεις που ανταποκρίθηκαν επιτυχώς στη χειρουργική επέμβαση σε ασθενείς που παρουσίαζαν κυρίως εστιακές αλλοιώσεις στη μαγνητική τομογραφία (MRI).

Προκειμένου να είναι επιτυχής η χειρουργική εκτομή, δηλαδή η χειρουργική επέμβαση κατά την οποία αφαιρείται μια περιοχή του εγκεφάλου, πρέπει να είναι δυνατός ο εντοπισμός της συγκεκριμένης περιοχής του εγκεφάλου από την οποία προέρχονται οι επιληπτικές κρίσεις. Ως εκ τούτου, η χειρουργική επέμβαση αποτελεί σπανίως θεραπευτική επιλογή για τα άτομα με LGS, καθώς τα περισσότερα έχουν διάχυτες ή πολυεστιακές εγκεφαλικές βλάβες.

Διατομή του μεσολοβίου: η χειρουργική διατομή του μεσολοβίου, το οποίο είναι μια δομή νευρικών ινών που συνδέουν τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια, μπορεί να αποτελεί μια χειρουργική επιλογή σε ορισμένες περιπτώσεις που παρουσιάζουν αντοχή στη φαρμακευτική αγωγή, ιδίως εκείνες με τονικές, ατονικές και τονικοκλονικές επιληπτικές κρίσεις που δεν επιδέχονται εστιακής χειρουργικής εκτομής στον εγκέφαλο. Σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε από τους Asadi-Pooya et al, το 2008, η διατομή του μεσολοβίου είχε πολύ θετικά αποτελέσματα σε ασθενείς με LGS για τον έλεγχο των πιο περιοριστικών επιληπτικών κρίσεων. Ένα έτος μετά την επέμβαση, το 38,8% των ασθενών δεν εμφάνιζαν πλέον τις πιο περιοριστικές επιληπτικές κρίσεις, όπως γενικευμένες τονικοκλονικές επιληπτικές κρίσεις και επιληπτικές κρίσεις με πτώση. Μετά από δύο έτη το ποσοστό αυτό παρέμενε στο 33,3%. Όσον αφορά τη συχνότητα των επιληπτικών κρίσεων, περίπου τα δύο τρίτα των ασθενών παρουσίασαν μείωση μεγαλύτερη από 85%.

Οι σοβαρές μόνιμες επιπλοκές της διατομής του μεσολοβίου είναι σπάνιες και οι περισσότερες ανεπιθύμητες ενέργειες είναι παροδικές, όπως το σύνδρομο αποσύνδεσης.

Στους ενήλικες, η ολική διατομή του μεσολοβίου ξεπερνάει την ευνοϊκή ανταπόκριση για όλους τους τύπους επιληπτικών κρίσεων κατά περίπου 10% σε σύγκριση με την πρόσθια διατομή του μεσολοβίου, αν και η πιθανότητα εμφάνισης ανεπιθύμητων ενεργειών είναι επίσης μεγαλύτερη.

Λαμβάνοντας υπόψη την εμπειρία σε άλλα επιληπτικά σύνδρομα, όσοι προσβάλλονται από LGS θα μπορούσαν να ωφεληθούν από άλλες θεραπείες που θα πρέπει πάντα να συνιστώνται από την ομάδα επαγγελματιών υγείας που φροντίζουν τον ασθενή και εξαρτώνται από τις ατομικές ανάγκες του ατόμου με LGS.

Αυτές οι θεραπείες μπορούν να στοχεύουν σε διαφορετικές ανάγκες του ατόμου με LGS, αντιμετωπίζοντας τα διαφορετικά επίπεδα της νόσου πέρα από τον έλεγχο των κρίσεων: σωματικές ανάγκες όπως αποκατάσταση ή φυσιοθεραπεία, ανάγκες γνωστικής διέγερσης όπως λογοθεραπεία ή εργοθεραπεία, ή ανάγκες της συναισθηματικής σφαίρας και κοινωνικής ενσωμάτωσης όπως η μουσικοθεραπεία και η θεραπεία με τη βοήθεια ζώων, μεταξύ άλλων.

Σχετικά με την μουσικοθεραπεία, έχουν αναφερθεί θετικές αλλαγές που προκαλούνται από τη μουσική του Μότσαρτ στη μείωση των επιληπτικών κρίσεων σε ασθενείς με σοβαρές επιληψίες, όπως το σύνδρομο Lennox-Gastaut και η επιληπτική κατάσταση χωρίς σπασμούς. Ο μηχανισμός δράσης δεν είναι ξεκάθαρος, αλλά θεωρείται ότι προκαλεί καλύτερο συγχρονισμό της ηλεκτρικής δραστηριότητας του εγκεφάλου. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα με τη μουσική του Μότσαρτ, αλλά αναφέρεται επίσης σε μικρότερο βαθμό και με έργα του Μπαχ, του Μπετόβεν και του Χάιντν.

Για ορισμένους ερευνητές, δεν είναι ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής που μπορεί να οδηγήσει σε αυτές τις ευνοϊκές αλλαγές αλλά αυτή καθαυτή η μουσική. Η μείωση της επιληπτικής δραστηριότητας μπορούσε να παρατηρηθεί ακόμη και όταν ο ασθενής βρισκόταν σε κώμα σε μια ανθεκτική επιληπτική κατάσταση χωρίς σπασμούς, γεγονός που υποδηλώνει ότι η μουσική δεν δρα απαραίτητα μόνο μέσω του επιπέδου της εγρήγορσης ή των συναισθημάτων αλλά επίσης επηρεάζοντας άμεσα τον εγκεφαλικό φλοιό.

Όσον αφορά τη θεραπεία με τη βοήθεια ζώων, είναι γνωστό ότι τα ζώα είναι καλοί σύντροφοι για τα άτομα που πάσχουν από μια ασθένεια, καθώς παρέχουν συναισθηματικά οφέλη που συμβάλλουν στη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους. Στον τομέα της επιληψίας, αυτή η βοήθεια μπορεί να σώσει ακόμη και τη ζωή του ασθενούς. Υπάρχουν σκύλοι που, εκτός από το να συνοδεύουν και να καλύπτουν αυτές τις συναισθηματικές ανάγκες, μπορούν να ανιχνεύουν τις κρίσεις πριν την εμφάνισή τους και να βοηθούν τα άτομα που εμφανίζουν επιληπτική κρίση.

Υπάρχουν δύο τύποι σκύλων: αυτοί που ανιχνεύουν τις επιληπτικές κρίσεις και οι σκύλοι που αντιδρούν στις επιληπτικές κρίσεις, οι οποίοι έχουν εκπαιδευτεί για να βοηθούν άτομα που εμφανίζουν επιληπτική κρίση με ή χωρίς απώλεια συνείδησης.

• Σκύλοι που ανιχνεύουν τις επιληπτικές κρίσεις: Είναι σε θέση να αντιληφθούν πότε πρόκειται να εμφανιστεί μία επιληπτική κρίση (χάρη στην όσφρησή τους) και να ειδοποιήσουν τον ιδιοκτήτη τους. Υπάρχουν άτομα που υποστηρίζουν ότι αυτή η συμπεριφορά μπορεί να προκύψει φυσικά στους σκύλους που ζουν με άτομα που πάσχουν από επιληψία, αλλά η πλειοψηφία των σκύλων είναι εκπαιδευμένοι. Πρόκειται για μια αρκετά μεγάλη διαδικασία εκμάθησης για το ζώο, διάρκειας περίπου 18 μηνών και κάπως ακριβή. Το αποτέλεσμα είναι ένας σκύλος που έχει την ικανότητα να σώσει τη ζωή ενός ατόμου με αυτή τη νευρολογική διαταραχή. Οι ιδιοκτήτες αυτών των σκύλων διαβεβαιώνουν ότι τους προειδοποιούν για την επιληπτική κρίση μεταξύ 15 και 8 λεπτών πριν την εκδήλωσή της, χρόνος που είναι αρκετός προκειμένου ο πάσχων να λάβει τα κατάλληλα μέτρα και να προετοιμαστεί.

• Σκύλοι που αντιδρούν στις επιληπτικές κρίσεις: Υπάρχουν επίσης σκύλοι που είναι εκπαιδευμένοι για να βοηθούν άτομα που εμφανίζουν μία επιληπτική κρίση. Πώς το κάνουν αυτό; Με διάφορους τρόπους: φέρνοντας ένα τηλέφωνο πιο κοντά, αφαιρώντας κοντινά αντικείμενα που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τον ασθενή, αναζητώντας βοήθεια, παραμένοντας δίπλα στο άτομο... Ωστόσο, οι ειδικοί συμφωνούν ότι και στις δύο περιπτώσεις, το κύριο όφελος που παρέχουν είναι ότι εμπνέουν εμπιστοσύνη και συμβάλλουν σημαντικά στη βελτίωση της συναισθηματικής ευεξίας των ασθενών.

Η ιπποθεραπεία, ή ηθεραπεία με άλογα, προσφέρει τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά οφέλη. Οι δραστηριότητες που πραγματοποιούνται με άλογα βοηθούν τη γνωστική, σωματική, συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη αυτών των ανθρώπων.

Από σωματική άποψη, η θεραπεία με άλογα βελτιώνει σημαντικά την ισορροπία των ασθενών και τον έλεγχο της στάσης του σώματος, μια θεμελιώδης πτυχή για τα άτομα με κάποιο είδος σωματικής αναπηρίας, καθώς βελτιώνει την αυτονομία τους. Επιπλέον, ενισχύει τον μυϊκό τόνο καθώς πρόκειται για σωματική δραστηριότητα.Έτσι,τα άτομα τα οποία έχουν μειωμένη κινητικότητα ή αναγκάζονται να περνούν μεγάλες χρονικές περιόδους στο κρεβάτι εξαιτίας της νόσου τους,αποφεύγουν τη μυϊκή ατροφία.

Η ιπποθεραπεία βελτιώνει επίσης την αντίληψη των ασθενών για το σώμα τους, καθώς και τον συντονισμό και τον προσανατολισμό.

Η θεραπεία με άλογα έχει ένα ευρύ φάσμα πλεονεκτημάτων σε ψυχολογικό επίπεδο. Πρώτον, αυξάνει την αυτοεκτίμηση όσων τη χρησιμοποιούν καθώς βελτιώνει το επίπεδο της αυτοπεποίθησής τους. Δεύτερον, διεγείρει την ικανότητα προσοχής και συγκέντρωσης, γεγονός εξαιρετικά σημαντικό, ειδικά στους ασθενείς με κάποιο είδος νοητικής αναπηρίας. Και τρίτον και τελευταίο, ενθαρρύνει τη λεκτική και μη λεκτική επικοινωνία, η οποία αντιπροσωπεύει μια μεγάλη πρόοδο στην επικοινωνία μεταξύ του ασθενούς και των ανθρώπων γύρω του.

Συμβουλευτείτε την ομάδα επαγγελματιών υγείας που φροντίζουν το άτομο με LGS σχετικά με τις πιθανές συμπληρωματικές θεραπείες που μπορούν να βοηθήσουν στη συγκεκριμένη περίπτωση.